De dood van een projectmanager

Een nieuw blad over projectmanagement en als dit het openingsnummer is, dan moet dit wel mijn openingsblog zijn. Hmm..  eens  kijken … waar gaan we dan over schrijven … is er eigenlijk nog wel een plaats voor projectmanagement? Helemaal nu de Agile beweging als Magere Heijn door de projecten gaat. Laat ik het zo stellen, voor professionals die goed en uitzonderlijk zijn wel, voor de middenmoot vrees ik het ergste. Hoewel ik dat laatste eigenlijk helemaal niet  zo erg vind, want die middelmatigen ben ik liever kwijt dan rijk. Wat hebben die toch een puinhoop achter gelaten.

Met hun grote ego’s, hun vierkante koppen en flaporen en hun stoere met testosteron gevulde uitspraken hebben ze het werken in projecten voor velen tot een hel gemaakt. Niet alleen de projectmanagers, ook de interim- en lijnmanagers verstaan deze kunde maar al te goed. Hoewel ze het nooit zullen toegeven, maar diep in hun hart hunkeren ze naar de uitoefening van macht. Macht ten koste van alles, het doel heiligt hun middelen. Is het dan een wonder dat begrippen als zelfsturing en dienend leiderschap zo’n grote vlucht nemen? De mensen die echte waarde toevoegen zijn hun management spuugzat.

Waar moet zo’n eerste column in het openingsnummer van dit projectmanagementblad dan over gaan? Ik denk hierover! Nu eens niet over de werknemers in onze organisaties die moeten veranderen, maar u als manager die zich moet onderwerpen aan deze ontwikkeling. U die de ballon van uw ego moet laten leeglopen tot een formaat dat past binnen de teams waar u aan bent toegevoegd. Dat wil niet zeggen dat u niet meer belangrijk bent, integendeel, waar het omgaat is dat u er voor uw mensen bent in plaats van zij voor u.

De medewerker als doel en niet meer slechts als middel of getal in een van uw spreadsheets. Omdat manager eigenlijk ‘beheerser’ betekent, ga ik me van andere termen bedienen. De organisatie-eenheid vervang ik door stam, de manager door stamleider, niet hoofd, maar leider! Iemand die als zodanig door de leden van de stam verkozen is. Nu zijn er gesettelde stammen, vergelijkbaar met de afdelingen van organisaties, en er zijn nomadische stammen, vergelijkbaar met wat eens projecten en programma’s waren. Waarbij de laatste, het programma, dan een stam is die zich aan het settelen is.

Een van de eigenschappen van de stam is dat het grotere belang voor het belang van het individu gaat. Dat is belangrijk omdat we anders weer een herhaling van zetten krijgen en weet dat de meerderheid van alle stamleden, uw vroegere medewerkers, dat spuugzat  zijn. U de leider van de stam bezit een zekere bescheidenheid en stelt u op als zodanig op. U zorgt ervoor dat de leden van uw stam hun werk kunnen doen, namelijk het leveren van een goede kwaliteit, of, zoals we dat nu noemen, waarde voor de klant! Als u daarin excelleert, dan denk ik dat er een toekomst is.

Dat is wat we dienend leiderschap noemen. Uw taak is ervoor te zorgen dat mensen kunnen excelleren. U verbetert de werkomstandigheden, zorgt voor een minimale sturing en coacht de medewerkers tot maximale zelfsturing. Na verloop van tijd heeft u het niet meer zo druk en ziet u de stam tot bloei komen. Dat lijkt me een leuke en hoopvolle gedachte.